Bir Şizofrenin Aşkı...

[Acı_bibeR]

babam öleli 12yıl olmuştu ve ben 20 yaşına geldiğimde babasız olmanın acısını artık çok daha iyi anlıyordum.annemle birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimize.mevsimlerden bahardı,sokaklarda parklarda dolaşıyordum.bu bahar daha bir coşkulu hissediyordum kendimi.birçok arkadaş edinmiştim.mehmet,can,canın kuzeni merve ve daha bir çoğu&
her gün belirli saatlerde buluşup eğlenceli dakikalar yaşıyorduk.onlarla o kadar eğleniyordum ki artık işe bile gitmiyordum.
yine işe gitmediğim bir günde yalnız başıma dolaşırken arkadaşlarımla her zaman oturduğumuz parkta gördüm onu,o kadar güzeldi ki&bir süre çevresinde dönüp beni fark etmesini umdum ama bana hiç bakmıyordu.tam umutsuzluğa kapılmak üzereyken son bir cesaretle yanına yaklaştım ve oturabilir miyim?diye sordum.deniz mavisi gözleriyle bakıp,küçük bir tebessümden sonra oturabilirsiniz dedi.kalbim heyecandan deli gibi çarpıyordu.ne söyleyeceğimi bilemiyordum.sonra kısık bir sesle,adım alper diyebildim.bana dönüp ceren dedi.bir süre sohbetten sonra telefonlarımızı birbirimize verip ayrıldık.akşam olanları anneme anlattım.annem gözlerimdeki mutluluğu fark edince çok sevinmişti.
arkadaşları davet ettim
ilerleyen günlerde ceren ile daha sık görüşür olduk.zaman ilerledikçe ona daha çok bağlanıyordum.o hayatıma girdikten sonra işe gitmeye başlamış,diğer arkadaşlarımla da daha az görüşür olmuştum.arkadaşlar sitem edince kendimi affettirmek için onları akşam yemeğine davet ettim ve hazırlık yapmak için erkenden eve gittim.anneme arkadaşlarımın geleceğini söyledim.akşam gelip çatmıştı.kapı çaldı,hemen koşup açtım.arkadaşlar gelmişti.onları salona alıp sofrayı hazırlamak için mutfaktaki anneme yardıma gittim.sofra hazırlandıktan sonra salona geçip onları içeri çağırdım.arkadaşlarımı masaya alırken annemin bakışlarındaki korkuyu ve şaşkınlık ifadesini hiç anlayamamıştım.olanları bir türlü anlayamıyordum.arkadaşlardan özür dilerdim ve yemeğe başladık.yemeğin ve sohbetin ardından arkadaşlar gitti.annemin odasına gidip olanları sorduğumda hiç cevap vermedi.sadece yüzüme bakıp ağlıyordu.

eve gelen misafir
aradan 3 ay geçmişti.arkadaşlarla ve özellikle ceren ile görüşmemiz iyice sıklaşmıştı.bir akşam anneme sözü cerenden açıp onunla birbirimizi ne kadar çok sevdiğimizi anlattım.annem mutlu olmamdan gülüyordu ve gözündeki acıyı ve korkuyu hissedebiliyordum.öbür gün iş dönüşü geldiğimde bir misafir vardır.tanıştık ve annem orada kayboldu.bu kişi bana tuhaf sorular sorup durdu.1-2 saat oturduktan sonra annem gelip misafiri yolcu etti.anneme gelenin kim olduğunu sorduğumda doktor olduğunu söyledi.yoksa hasta mısın? dedim.annem doktorun benim için olduğunu ve sadece genel bir kontrol yaptırmak istediğini söyledi.sabah erken kalkıp hastaneye gittik ve birçok testten geçirildim.bir kaç saat sonra gelip hiçbir şeyimin olmadığını söyledi ve annemi odasına çağırdı.akşam eve geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan şişmişti.ne olduğunu sorduğumda,bir cenazeye gittim,çok etkilendim. dedi.
arık ceren ile hemen hemen her gün görüşüyorduk.her geçen gün ona olan aşkım içimden taşacak gibi oluyordu.eve erken döndüğüm bir gün misafirler olduğunu gördüm.kimse beni fark etmedi.mutfağa gidip atıştırırken ister istemez konuşulanlara kulak misafiri oldum.konu bendim ve annemin niye üzgün oluğunu o an anladım.meğer hastane,doktor hep bu yüzdenmiş.meğer ben şizofren hastaymışım.adını bile daha önce duymadığım bu hastalık benim hayal aleminde yaşamama neden oluyormuş.misafirler gidene kadar ortaya çıkmadım.annem onları geçirince beni arkasında gördü ve bir şey duydun mu? der gibi yüzüme bakıyordu.ona,her şeyi duydum dedim.kadıncağızın gözleri dolmuştu ve bana sarılarak ağladı.ona üzülmemesini ve kendimi çok iyi hissettiğimi söyledim ama gerçekten korkmuştum.bana arkadaşlarımı davet ettiğim gün hasta olduğumu anladığını söyledi.annemin anlattığına göre benim hiç arkadaşım yoktu.eve davet ettiğim kişiler tamamen hayal ürünüydü.annemin hazırladığı sofrada sadece ben oturmuştum ve sanki arkadaşlarım varmış gibi saatlerce o hayali varlıklarla konuşmuştum.

ya ceren de hayalse?
hiçbir şey umurumda değildi.her şey bütün bir dünya hayal olabilirdi ama ceren& ya oda hayalse? bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu.annem birçok ilaç getiriyor,bunların rahatlamam için olduğunu söylüyordu.ama ben zaten rahattım.işten ayrıldım ve aradan 3 gün geçti dışarı çıktım.her zaman ki gittiğimiz parka gittim.arkadaşlar yine oradaydı.aslında belki oradan hiç ayrılmamışlardı.onlarla konuşurken parktaki diğer insanların alaylı güldüğünü fark ettim.o gülen insanlara,siz gerçek değilsiniz! diye bağırdım.ama onlar sadece gülüyordu.peşimi bırakmalarını söyledim.nereye gidersem onlar da benimle beraberdi.ilaçlar beni iyice dağıtmıştı.düşüncelerimi toparlayamıyordum.arkadaşlarda yavaş yavaş benden uzaklaşıyordu cereni aramaktan korktum.çünkü arasam ceren diye birinin hiç var olmadığını anlayabilirdim.birgün dayanamayıp aradım ve her zamanki yerimizde buluştuk.ona bir yandan başıma gelenleri anlatırken diğer yandan çevremdeki insanlara bakıyordum.yine bana gülmeleinden korkuyordum.eğer gülüyorlarsa bu cerenin hiç olmadığını gösterecekti.evet,çevremdeki insanlar yine alaycı bir şekilde bakıyordu ama gülmüyorlardı.ceren olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu.
hoşgeldin güzel kızım..!
bir gün anneme cereni eve getireceğimi söyledim.annemin gözleri kocaman oldu.yine bir hayali eve getireceğimden korkuyordu.ama ben kendime güveniyordum.ceren bir hayal değil,gerçekti.annem isteksiz de olsa benim ısrarımla kabul etti.öbür gün cerenle buluştuk ve ona ,seni biraz sonra anneme götüreceğim dedim.ceren telaşlandı.hazırlık yapmadığını söyledi ama ben ısrar edince kabul etti.artık geri dönüş yoktu.biraz sohbetin ardından eve doğru yola koyulduk.sokağa gelip eve yaklaştığımızda son bir kez kulağına eğilip,seni çok seviyorum! dedim.eve geldik,kapıyı çaldım.annem açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkardım ve cereni içeri aldım.anneme bakıp gözlerimle cereni işaret ederken kalbim duracaktı,sanki.annemin gözlerindeki yaşı görünce olduğum yere yığıldım.demek ki yine hayaldi&ama annemin ağzından çıkan şu kelime benim için o an bir dua kadar kutsaldı;
hoşgeldin,güzel kızım...
not:şuan cerenle evliyim.bir oğlumuz var ve gayet iyiyim&

mehmet coşkundenizin notu:
bu hikaye tamamen hayal ürünü olabilir.yazanın bir şizofren olduğunu düşünürsek,bu çok normal.ama tamamen gerçek de olabilir.çünkü şizofreni böyle bir hastalık.şizofrenler beyinlerinde hayalle gerçeği ayırt edemiyorlar&!
(bu yazı mehmet coşkundeniz'indir...)

[beko275]

saol D. . .

[Acı_bibeR]

önemlidiill